گروهی از مردم شهر دزفول با اينكه شهر زير حمله های هوايی موشكی نيروهای عراقی قرار دارد در شهر می مانند. اما آسيد عبدی، گوركن شهر دزفول معتقد است كه در شهر ماندن نشانه ديوانگی است. بالاخره وقتی داماد آسيد عبدی در جبهه و دختر و نوه اش طی حملات موشكی در شهر شهيد می شوند، او با شدت بيشتری مصمم می گردد كه مردم را از شهر خارج كند، اما مردم با او موافق نيستند و شهر را ترك نمی كنند. آسيد عبدی كم كم در كشاكش روبرويی با مردم و ديدن از خود گذشتگی آن ها، علت ماندگاری و انگيزه شان را كشف می كند. سرانجام وقتی آسيد عبدی يقين پيدا می كند كه ماندن آن هاچندان هم بی دليل نيست، مورد اصابت يك موشك قرار می گيرد.